De verzoening van het universum

Paulus spreekt over de verzoening van het universum in zijn brief aan de kerk in Kolosse. De verklaring maakt deel uit van een langer hoofdstuk:

“[Der Sohn Seiner Liebe Kol 1,13]…
Hij is het beeld van de onzichtbare God,
de eerstgeborene vóór elke schepping.

Want in Hem is het universum geschapen :
die in de hemelen en die op aarde,
het zichtbare en het onzichtbare,
of het nu tronen of heerschappijen zijn,
Vorstendommen of autoriteiten.

Het universum is door Hem en tot Hem geschapen,
en Hij is boven alles,
en het universum bestaat samen in Hem.

En Hij is het hoofd van het lichaam, de geroepen kerk,
wiens begin Hij is als de eerstgeborene uit de doden,
zodat Hij in alles de eerste wordt,
omdat de hele voltooiing er zijn plezier in heeft,
In Hem wonen
en
door Hem het universum met Zichzelf te verzoenen

(door vrede te maken door het bloed van Zijn kruis),
door Hem, of dat nu op aarde is of in de hemelen.”

Kol 1:15-20

De Zoon van Zijn Liefde

In deze passage wordt Christus Jezus “de Zoon van Zijn liefde” genoemd. Hij is de bemiddelaar tussen God en deze schepping. Dit geldt zowel voor de schepping als voor de voortzetting en het doel van deze wereld. God werkt door Hem:

1. het universum is in Hem geschapen
2. het universum is door Hem geschapen
3. het universum is voor Hem geschapen
4. het universum bestaat in Hem
5. door Hem [wird Gott] het universum met Zichzelf verzoenen.

De context is duidelijk – Christus staat centraal en alles wordt bedoeld op elk punt in de uitspraak. Dit is de passage waarin duidelijk wordt geleerd dat er een verzoening van het universum is. Elke kritiek op de formulering moet op dit punt beginnen. Elke hoop en elke serieuze vraag over Gods doel wordt hier echter bevestigd dat God inderdaad door Christus tot het doel komt.

Tegenstanders van all-auspices zullen, zoals de ervaring leert, proberen om het 5e punt van deze serie te herinterpreteren. Alle pogingen daartoe hebben één primair doel: deze context zo snel mogelijk verlaten, want in de context zelf spreekt alles voor “alles”. Wanneer God het universum door Hem met Zichzelf verzoent, is het hetzelfde universum dat geschapen werd. De context en de formulering laten geen ruimte voor ondergroepen zoals “alleen de gelovigen”. Welke argumenten worden vaak gebruikt om deze uitspraak te herinterpreteren naar “alleen gelovigen”?

Herinterpretatie 1: Dit gaat alleen over een aanbod

Verklaring van de tegenstanders van volledige verzoening: “Het kruis en het effect ervan zijn alleen de jure en niet de facto. “

Volgens deze interpretatie gaat het alleen om een aanbod van God, niet om een daadwerkelijke verzoening. God zou daarvoor dus alleen de mogelijkheid hebben geschapen, een soort halffabricaat, om het zo maar te zeggen. De echte verlossing gebeurt pas als de mens reageert.

Er wordt vaak verwezen naar 2 Korintiërs 5:18-21, waar staat dat God in Christus de wereld met zichzelf heeft verzoend. Dit blijft voorlopig echter onbeantwoord voor mensen. Dus de mens kan niet in verzoening staan, omdat hij verzoening tot nu toe niet heeft bevestigd. Dit wordt verondersteld neer te komen op de aanname dat er dan geen vooruitzicht op redding is. De aannames leiden dus tot nog meer wilde gevolgtrekkingen.

Antwoord: Over deze interpretatie kunnen verschillende dingen gezegd worden: 1. de tekst moet eerst in zijn eigen context worden gelezen en daar worden begrepen. Daar gaat het niet om een aanbod of dat de persoon iets moet doen. De context gaat over God die handelt en handelt door Zijn Zoon. Dat serieus genomen wil worden. 2 De tekst in Korintiërs staat niet tegen de achtergrond van een allesomvattende verklaring over het werk van Christus. Er worden dus appels en peren vergeleken, hoewel de formulering hetzelfde lijkt te zijn. Meer hierover onder het tweede punt.

Herinterpretatie 2: De mens moet verzoend worden

Verklaring van de tegenstanders van alle verzoening: “God verzoent alleen degenen die zich laten verzoenen “.

Met een verwijzing naar Kol 1:21-22 wordt gezegd dat deze wederzijdse verzoening alleen over gelovigen spreekt. Want Paulus schrijft: “Ook u, die eens vreemdelingen en vijanden was in geest en boze werken, heeft Hij nu verzoend in het lichaam van zijn vlees door zijn dood…”. De apostel wijst dus direct op verzoening, maar spreekt alleen over hen die in geloof zijn. Alleen degenen die zichzelf toestaan om verzoend te worden, zullen in staat zijn om verzoend te worden.

Antwoord: In feite ligt de sleutel tot een dieper begrip in deze volgende verzen. De primaire verklaring blijft echter de eerste: God zal alle dingen met Zichzelf verzoenen, vrede stichtend door het bloed van het kruis. Gods actie staat hier centraal. De vergelijking met de gelovigen in de volgende verzen bevestigt dit, want het is niet anders in Gods omgang met ons: “Zelfs u… heeft Hij nu… verzoend”. Paulus maakt hier duidelijk dat God ook de doener was in onze levens. Het is dus niet zo dat wij het werk van het geloof hebben gedaan dat verzoening mogelijk maakt, maar dat God ons heeft verzoend. Dit is wat wij geloven (zie ook 1Cor 1:30-31 Ef 2:8-10).

Herinterpretatie 3: Eenzijdige verzoening?

Verklaring van de tegenstanders van alle verzoening: “Dit gaat over dezelfde eenzijdige verzoening als in 2Cor 5,18-21″. De eenzijdige verzoening van God met de wereld vraagt om een reactie. Maar volgens 2Cor 5,18-21 wordt dit niet automatisch gegeven.

Antwoord: Wederom worden appels met peren vergeleken. Hoewel beide passages over verzoening spreken, doen ze dat in verschillende contexten en zelfs met verschillende woorden, volgens de grondtekst. In Tweede Korintiërs gebruikt Paulus het Griekse katalasso (etymologisch: omlaag veranderen). God was in Christus, de wereld met Zichzelf verzoenend en de grieven niet tellend.

Van bovenaf, van God, is de uitgangspositie volledig veranderd. Dit is 100% door God gegeven. Maar een wederzijdse verzoening is hier niet aan de orde, en daarom ziet Paulus zichzelf als een boodschapper van Christus en zegt: “Weest met God verzoend! Want Hij, die de zonde niet gekend heeft, heeft Hem zonde voor ons gemaakt, opdat wij zouden worden gerechtigheid Gods in Hem” (2 Kor 5:20-21). Dit is niet de eis waarmee het evangelie naar de wereld komt, maar het is wat het evangelie teweegbrengt in Paulus en de zijnen, en wat hier wordt doorgegeven aan de gemeente in Korinthe. Niet de mens staat centraal, maar Christus en Gods handelen in Hem. Dat is goed nieuws.

In de Brief aan de Kolossenzen staat een ander aspect op de voorgrond. Het is de universele betekenis van Jezus Christus, als de Zoon van Gods liefde. Zoals alle dingen in Hem en door Hem geschapen zijn en in stand gehouden worden, en Hij in allen de eerste wordt , zo zal ook door Hem het Al met Hem verzoend worden. Hier wordt een sterkere term gebruikt dan voorheen. Het Griekse apokatalasso (etymologisch: van-herab-verandering) is de verhevigde vorm van het eerder genoemde katalasso. Het komt slechts drie keer voor (Ef 2:16; Kol 1:20; Kol 1:22).

De wereld is verzoend, namelijk alles wat verdeeld was. Verzoening in Kol 1:20 is niet eenzijdig, maar wederzijds – net als in de andere twee passages. Gelovigen kunnen wederzijds verzoend worden met God. Dat is wat bedoeld is voor de ruimte. Vrede stichtend door het bloed van het kruis, zo wordt gezegd, zal God het universum met zichzelf verzoenen.

Waar vrede is, is geen vijandschap meer – het is verzoend. Dat er wordt gesproken over “vrede maken door het bloed van het kruis” wijst op het proces dat dan pas plaatsvindt. Vredestichting, bloed van het kruis en verzoening van alle dingen gaan hand in hand.

De hele verzoening is Gods antwoord op de nood van de wereld, gebaseerd op het kruis van Christus. Hij is de grote allrounder en er zijn geen anderen.