Genade wordt ontvangen als een geschenk en genade kan niet verdiend worden. Genade wordt gegeven en kan alleen worden geaccepteerd, niet verdiend. Zelf-rechtvaardigheid kan daarom genade niet herkennen – er is immers geen noodzaak in zelf-rechtvaardigheid. De zelfingenomen man staat alleen. Maar degene die genade geeft en degene die genade aanvaardt zijn aan elkaar verwant.

Zelf-rechtvaardigheid kan daarom genade niet herkennen – er is immers geen noodzaak in zelf-rechtvaardigheid. De zelfingenomen man staat alleen.

Het Griekse woord voor genade (gr. charis) heeft dezelfde wortel als het woord voor vreugde (gr. chara) en het woord voor dankzegging (gr. eucharisteo) en dankzegging (gr. eucharistia). Je kunt ook zeggen dat genade iets is dat vreugde veroorzaakt en tot dankzegging leidt.

Dezelfde wortel komt ook voor in het woord voor genadegave (Gr. charisma), dat het gevolg van genade aanduidt. Als Paulus aan de Romeinen schrijft:

“Want ik verlang ernaar mijn ogen op u te vestigen, opdat ik u enige geestelijke genadegave moge geven, opdat ik u moge sterken.”
Rom 1:11 (KNT)

dan wil hij doorgeven wat hij zelf heeft ontvangen. Geestelijke genadegave betreft alles wat uit genade voortkomt. Dat wil gedeeld worden. Dit is iets om op voort te bouwen. Hiermee kunnen we elkaar aanmoedigen en versterken. De schrijver van Hebreeën zegt:

“Want het is uitstekend om het hart standvastig te maken in genade”.
Heb 13:9 (KNT)

Het is een ervaring van vertrouwen die voortkomt uit het goede nieuws. Genade in bijbelse zin staat nooit los van Gods werk. De apostel begint bijna al zijn brieven met de begroetingsformule:“Genade en vrede van God, onze Vader, en van de Heer Jezus Christus” (Rom 1:1).

Gods genade wil ons bereiken, en in ons, de diepste en meest verborgen plaatsen, om ze volledig te vullen – zodat vrede en dankzegging kunnen komen.