We kunnen hoekstenen leggen voor ons begrip (Rom 10:8-10), maar we definiëren niets absoluut. Dat is een goede zaak. Geloof is niet een lijst van dogma’s of ideeën waar ik het mee eens moet zijn (een “voor waar houden”), maar geloven is “vertrouwen”. Vertrouwen is iets anders dan “geloven dat het waar is”.

Wat is dan de rol van de Schrift? Het laat ons Gods woord horen. Zijn Geest blaast door de Schrift (2Tim 3:16-17) en opent de betekenis voor ons. Wat er gebeurt is een nieuwe manier van denken. We trekken verwachting omdat we op Zijn woorden vertrouwen. We vertrouwen op Gods Woord omdat we op Hem vertrouwen. Geloof is een relatie aangaan, een wending naar Hem die hemel en aarde gemaakt heeft. We doen het zoals de mensen waar de Bijbel ons over vertelt. Dan kunnen we deze relatie vullen met aanwijzingen uit de Schrift, we kunnen ons beeld van God aanvullen. Maar we kunnen het alleen voor onszelf doen.

Toch heeft Paulus het er herhaaldelijk over dat alle mensen gelijk zijn in Christus. Wat bedoelt hij daarmee? Hij schrijft bijvoorbeeld:

“Waar Griek noch Jood is, besnijdenis noch onbesnedenheid, barbaar noch Scyth, slaaf noch vrije, maar allen en in allen Christus.”
Kol 3:11

Deze gelijkheid is niet gebaseerd op het aanvaarden van dezelfde theologie, maar op Gods werk in ons en dat we vernieuwd worden naar het beeld van Hem die ons geschapen heeft (Kol 3:10). Waar we hetzelfde in zijn, is het werk van God in onze levens. Dit is belangrijker dan alle “menselijke” verschillen.

Kunnen we het werk van God in de ander herkennen? Kunnen we erkennen dat jij en ik anders denken en voelen en dus afhankelijk zijn van Gods werk? Weet ik dat God van je houdt? Kan ik zien dat mijn houding tegenover U deze liefde van God voor mij en voor U weerspiegelt?

De moed om een stap terug te doen is nog steeds nodig. Omdat mijn begrip volledig onvolmaakt is. Het is onmogelijk om te geloven als alles gedefinieerd is, want daar gaat het niet om.

Het heeft een luisterend hart nodig.