God is in staat om te doen wat Hij wil doen

Of God zijn volk zal uitdrijven? Deze vraag bracht de eerste gemeenschappen in beweging, waarin zowel Joden als niet-Joden een plaats vonden. De manier waarop dit gebeurde was anders dan alles waar de profeten van Israël ooit over hadden gesproken. Dit zorgde voor verwarring en onzekerheid bij de rest van de mensen. De opheldering van deze verwarring is het thema van deze drie hoofdstukken (Rom 9-11).

Paulus zelf had geschreven: “Ik spreek de waarheid in Christus (ik lieg niet, mijn geweten getuigt mij in de Heilige Geest): Grote droefheid is in mij en onophoudelijke smart in mijn hart – want ik wenste dat ik zelf uit Christus verbannen was – om mijn broeders, mijn bloedverwanten naar het vlees, die Israëlieten zijn …” (Rom 9:1-4). Hij voelt zich er zelf door getroffen. Hijzelf is een Jood en de anderen zijn zijn broers en stamverwanten. Hij schrijft alsof hij zelf ook zou willen begrijpen hoe het gebeurt. De vragen zijn legitiem.

De apostel maakte vervolgens duidelijk dat God Zijn volk Israël niet aan de kant schuift of vergeet. Paulus ging uit van een uitverkiezing die God duidelijk niet afwees. Een selectie van Israël (inclusief Paulus) herkende in Jezus de Zoon van God door wie God Zijn plan uitvoert. Redding komt door Hem, maar een redding die Israël als een heel volk afwees. Als gevolg hiervan is de messiaanse verwachting, zoals voorspeld door de profeten, niet vervuld. De volgende vraag bleef: Hoe verhoudt de selectie zich tot de rest van de mensen? Draait het nu alleen nog maar om keuzes, of is er toch nog hoop voor de rest van de mensen? Dan draait hij het argument om. Als er eerst slechts een selectie uit Israël overblijft, dan is het juist deze selectie die al over het geheel spreekt. Gods doel in alles is het geheel. Dit is waar de apostel nu op doelt. Alles leidt daarheen en er is geen reden voor ons om te denken dat dit onze verdienste is:

“Maar als het eerstelingenbrood heilig is, zo is ook het deeg, en als de wortel heilig is, zo zijn ook de takken. Welnu, als sommige takken zijn uitgebroken en jij als wilde olijftak onder hen bent geënt en deelgenoot bent geworden van de wortel en het vet van de olijfboom, schep dan niet op tegen de andere takken! Maar als je opschept, onthoud dan dat niet jij de wortel draagt, maar dat de wortel jou draagt!
Je zult nu antwoorden: De takken werden afgebroken zodat ik zou worden ingeënt. Prachtig; als gevolg van hun ongeloof zijn ze uitgebroken, maar jullie staan door geloof. Wees niet hoogmoedig, maar vrees! Want als God de natuurlijke takken niet gespaard heeft, zal Hij jou ook niet sparen.
Bewaar daarom de goedheid en de strengheid van God: in hen die vallen, inderdaad, de strengheid, maar in u de goedheid van God, als u volhardt in goedheid; anders zult ook u worden afgesneden.”
Rom 11:16-22

De beeldspraak hier is een deeg, wortel en takken en dan een olijfboom. De olijfboom symboliseert Israël, of misschien meer in het algemeen, de geloofsfamilie die sinds Abraham en daarvoor heeft bestaan. Van deze boom werden sommige takken afgebroken (als een beeld van Israël dat voor een korte tijd opzij werd gezet), terwijl andere “wilde” takken werden ingeënt (als een beeld van de naties-gelovigen). Alles is duidelijk op deze foto. Het gaat over de vraag wie nu deel uitmaakt van de geloofsboom, hoe en wanneer. Paulus noemt dit beeld om de vragen in de gemeente te beantwoorden.

We doen er goed aan om ook hier op te merken dat God niet overtreedt – dit was de uitgangspositie. Voor Paulus gaat het bij de goedheid en strengheid van God niet om het veroordelen van mensen, maar om de arrogantie en het opscheppen van sommigen die zichzelf boven Israël willen verheffen.

“Maar ook zij die niet volharden in ongeloof zullen weer geënt worden, want God is bij machte hen weer te enten. Want als u al uit de natuurlijke wilde olijfboom bent gesneden en tegen de natuur in bent geënt in de edele olijfboom, hoeveel te meer zullen deze natuurlijke takken weer in uw eigen olijfboom worden geënt!”
Rom 11:23-24

Of God zijn volk zal uitdrijven? Niet doen! God kan dat. Hij is capabel. Hij zal rechtzetten wat Hij besluit te doen. We hoeven en kunnen niet voor God denken. Hij is in staat om degenen die vandaag de dag nog volharden in ongeloof opnieuw te enten, net zoals Hij ons – de mensen uit de naties – een onverdiende plaats heeft gegeven. Onverdiend! Als God een nieuwe weg inslaat met Israël, is dat niet te vergelijken met de situatie van vandaag. Als dit gebeurt, betekent dat voor Israël niets minder dan “leven uit de dood” (Rom 11:15).

Wie zijn de takken?

Af en toe kom ik interpretaties tegen die heel avontuurlijk proberen de takken aan een bepaalde groep toe te wijzen. Paulus is hier niet bezig met een toewijzing van de takken, maar met iets anders. In een visuele taal is de visuele taal zelf nooit het onderwerp. Het is niet nuttig om je te verliezen in details. Het is gemakkelijk om het centrale punt dat Paulus wil maken te missen. Dit is waar het allemaal om draait: Alles culmineert in de verklaring dat God allen tezamen omvat in opstandigheid, zodat Hij Zich over allen kan ontfermen (Rom 11:32). Dat is het doel. Alle argumenten zijn hierop gericht. Dit is de verklaring waaraan de voorgaande verzen moeten worden afgemeten, omdat ze daar allemaal naartoe leiden.

Met de olijfboom en de takken is het heel eenvoudig: Paulus spreekt over een olijfboom. Israël is de olijfboom of vormt enkele takken in deze olijfboom. God is de tuinman die sommige takken wegsnoeit en andere inplant. Wanneer andere takken worden geënt, moet het voor hen duidelijk zijn dat ze uit de wortel worden gedragen en niet andersom (Rom 11:16-18). Dit gedeelte spreekt over de naties-gelovigen die nieuw werden opgenomen in de boom (van geloof) door de prediking van Paulus. Dat is een voorrecht.

We moeten uit dit voorrecht niet afleiden dat dit door onze macht of wijsheid is gebeurd. Het is niets om over op te scheppen. Paulus corrigeert een verkeerde opvatting door te zeggen: “God is in staat om hen (Israël) er weer in te enten” (Rom 11:23). Het punt is dit: God is machtig om ons, jou, Israël te laten staan of om ons een nieuwe start te geven. Dit is het vertrouwen van de apostel. Het gaat hem niet om een hyperspecifieke interpretatie, maar om het feit dat alles aan God wordt toevertrouwd. De kerk in Rome moet begrijpen hoe veelomvattend God Zijn verlossing tot stand wil brengen. Hij doet het omdat Hij het kan – Hij is God. Hij is in staat om te doen waar wij de kracht en wijsheid niet voor hebben.

Het is dus nog niet gedaan met Israël. Paulus ziet Israël in Gods handen. Dat is precies hoe wij, die uit de naties komen, ook in Gods handen zijn. Er zijn geen privileges voor deze of gene groep waar iemand over kan opscheppen. Zelfingenomenheid leidt nergens toe. Paulus zegt keer op keer dat alles van God is. Hij vervolgt.

Wanneer de gedachten aan het eind van dit hoofdstuk worden samengevat, is dat het besef dat Israël, net als de kerk uit alle volken, beide afhankelijk zijn van Gods genade en werk.