De cultuur van de aanklacht

Het aan de kaak stellen van andere mensen is een uitdrukking van een bepaalde geloofshouding, maar ook van een bepaalde geloofscultuur. Niet iedereen kettert andere mensen. Degenen die dat wel doen, hebben een basishouding van superioriteit en zelfingenomenheid. Dat is de persoonlijke houding van geloof.

Zo’n houding kan ook een externe reden hebben. In sommige gemeenschappen wordt verwacht dat men anderen kettert (“de ongelovigen”, “de verlorenen”, “de valse leraren”, “de afvalligen”, “de liberalen”). Wie bij de gemeenschap wil horen, moet zich bij deze ketterij van anderen aansluiten om zelf niet uit de gratie te vallen. Zo’n geloofshouding van ketterij leidt nergens toe.

Als we in onze gemeenschappen mensen zien die ketters zijn, dan kunnen we ons herinneren dat Paulus mensen niet uitsloot vanwege andere opvattingen. Volgens de verslagen in het Nieuwe Testament bestond kerkelijke tucht alleen in gevallen van twijfelachtig gedrag, en alleen in zeer uitzonderlijke situaties. Niet wat iemand “dacht” maar wat iemand “deed” kan gevolgen hebben. Meer hierover in deel 1.

Denk aan alternatieven

Natuurlijk zijn er alternatieven voor ketterij. Dat alleen al zeggen kan echter ongemak en zelfs angst veroorzaken. Degenen die zich een alternatief voor ketterij kunnen voorstellen, hebben slechts ontdekt dat gesprekken of ontmoetingen niet hoeven plaats te vinden in het spanningsveld van “goed of fout”. Dit zou een typisch kenmerk van sektarisme zijn. De prioriteit kan ook op een andere plaats liggen. Verrassend genoeg geef je daarbij noch de waarheid noch de helderheid op. Het gaat helemaal niet om “goed onderwijs” of “fout onderwijs”, maar eerder om een beetje meer menselijkheid. Je kunt ook zeggen: Het zou iets meer over de genade van God moeten gaan, want ketterij is van nature genadeloos.

Ketterij is van nature genadeloos.

Je kunt niet liefhebben en ketterij tegelijk. Zij die spreken over Gods liefde voor zondaars, maar deze liefde zelf niet uitleven, blijven in tegenspraak met elkaar. Als men uit de liefde van God en de rijkdom van Zijn genade zou leven, zou de houding van ketterij moeten veranderen. Je ziet dit bijzonder goed wanneer ouders meer waarde hechten aan de liefde voor hun kinderen dan aan de veroordeling van de gemeenschap over wat de jongeren misschien hebben gedaan. Het is belangrijker om lief te hebben dan om te veroordelen.

Het is belangrijker om lief te hebben dan om te veroordelen.

De behoefte aan een lerende cultuur

In een gezonde geloofscultuur staat iedereen op de eerste plaats in zijn eigen geloof, dat hij alleen voor God heeft (Rom 14:22). Deze basis zou het doel moeten zijn van al het onderwijs. In een gezonde gemeenschap zijn mensen verbonden met God die ons in Christus ontmoet, ons bevrijdt, ons verzoent. Je doet dit omdat je hebt erkend dat God naar ons kijkt “in Christus”. Daar is ons leven (Kol 3:3; 2 Kor 5:17).

Als ik dit verinnerlijkt heb, kan ik sober leven in deze wereld omdat ik niet langer afhankelijk ben van deze wereld. Men wordt vrij “voor God”, om zo te zeggen, “door Christus” en evenzo wordt men vrij “van zichzelf” en “van de wereld” waarin men staat. Dit is niet afstandelijk, het is gratis in de beste zin van het woord.

Het gevolg van deze vrijheid kan zich uiten in een nieuwe geloofscultuur. Nieuw betekent hier “anders”. Anders betekent hier dat het niet alleen gaat om wat je gelooft. Er wordt gestreefd naar levendigheid, wat betekent dat geloofsinhoud niet alleen wordt gedefinieerd als “te geloven”, maar dat men zoekt, luistert, nadenkt over hoe men kan leven en geloven.

Zo’n zoektocht vereist een cultuur van leren, waarin mensen samenwerken om betere antwoorden te vinden dan ze tot nu toe hebben gevonden. In dit proces wordt het geloof niet overboord gegooid, maar virtueel uitgenodigd om zich opnieuw te presenteren. Waar is het enthousiasme en waarom? Hoe deel je dit enthousiasme en hoe kun je het vandaag de dag verankeren in je leven?

Vaarwel aan de ketterij

Het gaat over de houding van geloof. Het is geen kwestie van het opgeven van je integriteit, je erkende waarheid of je huidige inzicht. Het gaat eerder om het behoud van integriteit. Hier bedoel ik zowel de eigen integriteit als die van de ander. Je eigen integriteit behouden doe je echter niet door de ander te kleineren. Degenen die kunnen erkennen dat we allemaal zijn opgenomen in een geloofsproces hoeven niet in “absolute” posities te blijven. Het gaat niet om posities, maar om, zoals Paulus het beschrijft, dat we elkaar opbouwen:

“Maar als we waarachtig zijn, moeten we alles laten groeien in liefde, tot Hem die het Hoofd is, Christus, van wie het hele lichaam (samengevoegd en verenigd door elke inlijving van het aangebodene naar de werkzaamheid naar de maat van elk deel) de groei van het lichaam volbrengt, tot zijn eigen opbouw in liefde.”
Ef 4:15-16

In plaats van “Je hebt het mis” zou je ook kunnen zeggen “Ik kan niets met deze zienswijze”. In plaats van “Je bent een ketter” zou je ook kunnen zeggen “Ik begrijp dit niet en kan er niets mee”. Met andere woorden, ik-boodschappen zijn belangrijker dan jij-boodschappen als we een wederzijds open gesprek voorstaan. Voor degenen die tot nu toe alleen in absolute waarden (goed of fout) hebben gedacht, is dit misschien moeilijk vol te houden. Dat is precies waar je moet kijken en de vraag moet stellen waarom het samen werkt. In plaats van “Dit is mijn mening”, kun je de ander ook vragen stellen als “Wat betekent dit inzicht voor jou?” of “Ik zou graag willen begrijpen wat dit inzicht positief heeft veranderd in jouw leven”. Met zulke vragen verlaat men de dogmatische en ideologische ketterij van anderen.

Waarom werkt het in saamhorigheid?

Je hoeft het in geen geval eens te zijn met wat de ander begrijpt. Onder gelovigen is het geen kwestie van homogeen denken. Dat is niet per se gemakkelijk. Het is een echte verandering van denken als je uit een geloofsopvatting komt waarin het altijd ging over goed en kwaad.

Wanneer is afbakening gepast? Nou, sommige tijdgenoten gedragen zich op een opdringerige manier. Degenen die hun mening aan anderen willen opdringen, dringen zich op. Wie anderen veroordeelt, sluit vooral zichzelf uit. Aanklacht en aantasting liggen dicht bij elkaar. Beide zijn ongezond.

Zij die in hun eigen geloof voor God kunnen rusten, hebben geen behoefte aan de ketterij van anderen. Hij weet dat God groter is dan alle menselijke onbegrip, inclusief zijn eigen ontoereikendheid. Zij die de rijkdom erkennen en deze vrijelijk met anderen kunnen delen, hoeven niet ketters of opdringerig te zijn. Deze weet dat God naar het doel komt, met jou, als met de buurman die tegenover je zit.

Het is de houding van geloof die telt. In gemeenschap kan men door het evangelie een bevrijde geloofshouding bevorderen. Dit creëert een lerende cultuur. Als dit niet lukt, dan is er iets mis met de verkondiging.