Het engagement met de Bijbel is vaak niet alleen een engagement met dit boek. Het is ook een confrontatie met de christelijke cultuur, waar men staat, met opvattingen over God, over de wereld en over onszelf. De confrontatie is gelaagd en komt overeen met onze menselijkheid.

Niet elke gemeenschap kan echter “vrij” denken. Ik voelde zelf ook zoiets: Eerst waren er de meningsverschillen over sommige doctrines. Ik realiseerde me dat de doctrine niet helemaal klopte met de Bijbelteksten die werden aangehaald om haar te rechtvaardigen. Dat was voor mij het uitgangspunt voor het argument.

Gaandeweg realiseerde ik me echter dat een engagement met de bijbelse tekst slechts één onderdeel is van mijn christen-zijn. Er zijn meer dingen om over te praten. Moeten – omdat er vaak stilzwijgend iets wordt aangenomen of verondersteld als basis voor de gemeenschap. Als je de uitdrukking van geloof “evangelisch” noemt, kunnen veel mensen onder deze noemer gevonden worden. Maar niet iedereen blijft daar. Er zijn ook mensen die heel bewust en vaak na pijnlijke ervaringen afscheid nemen van dit wereldbeeld. Ze worden ex-evangelisch of zelfs anti-evangelisch.

Dan zijn er ook post-evangelicals die een confrontatie met het geïnternaliseerde geloof benaderen. Het gaat vaak om lesgeven, maar vooral om veel meer. Het gaat over de manier waarop je de wereld kunt zien en hoe je als christen in deze wereld kunt staan. Het is een verkenningstocht op zoek naar een authentieke verwijzing naar het geloof. Men erkent dat sommige dingen in het onderwijs en de subcultuur niet coherent waren en zoekt naar een betere referentie. De Bijbel wordt opnieuw gelezen, vragen worden opnieuw gesteld en men durft op zoek te gaan naar nieuwe referenties voor leven en geloof.

Martin Benz heeft een zeer inzichtelijke aflevering over deze ontwikkelingen gepubliceerd in zijn podcast “Movecast”: